Drie jaar geleden belande ik in een depressie. Ik had het niet voelen aankomen, ik had het niet erkend. Mijn man trok aan de alarmbel. Met medicatie en de hulp van een psycholoog kroop ik uit het dal. Ook al was ik niet meer depressief en zag ik waar ik moest op letten, er bleef iets knagen: Ik wist niet waarom ik depressief was geworden. Toen werd er een avondcursus van kvlv ingericht: plezier in je werk. Dat plezier ontbrak, dus ging ik naar die avond. De lesgeefster gaf inzichten in stress factoren en valkuilen en daar hoorde ik over loopbaancoaching. Ik had het gevoel dat dit iets voor mij kon betekenen.
Via de website van de VDAB kwam ik bij loopbaanboost en Ilona Becks uit. Voor mij was het een moeilijk traject om terug te kijken naar mijn vroegere loopbaan en wat er positief aan was(dit had ik afgesloten als nooit meer haalbaar, dus best vergeten). Maar het moeilijkste was vooral om naar mijn positieve kenmerken te kijken. Iets wat ik al heel lang was afgeleerd. Alleen het negatieve kreeg nog aandacht. Ik heb alle oefeningen plichtsgetrouw gedaan ook al zag ik vooraf het nut niet.
Ik overwon mijn weerstand. Tijdens deze sessies kreeg ik zicht op wat ik nodig heb in mijn werk, wat ik mis, wat mijn mogelijkheden zijn en vooral wat mijn kwaliteiten zijn. Zo ontdekte ik de oorzaak van mijn depressie en dat gaf een rust. De oorzaak was een combinatie van factoren, niet ik was de oorzaak en door die kennis is de kans denk ik op herval kleiner. Ik kan mijn job niet veranderen, maar wel hoe ik ermee omga.
Ik leerde terug meer zelfvertrouwen hebben en dat was ik in de loop der jaren kwijt gespeeld. We stelden op het einde ook actiepunten op die ik me regelmatig voor de geest haal als het weer eens moeilijker is in de job. Zonder de loopbaancoaching, zonder die invalshoek en begeleiding had ik niet zo ver gestaan.
Het is geen wondermiddel, maar een coach op de weg naar meer plezier in het werk, door de juiste inzichten en handvaten. Dat was het wat ik nodig had en ik ben er heel dankbaar voor.